Αἰνείαο κραδαινομένη κατὰ γαίης ᾤχετο

κραδαίνω, = κραδάω, schwingen, schwenken, schütteln; bes. die Lanze, αἰχμὴ δ' Αἰνείαο κραδαινομένη κατὰ γαίης ᾤχετο, der geschwungene oder vom Wurf erschütterte Speer, Il. 16, 614; Παλλὰς κραδαίνουσ' ἔγχος ἐπίλογχον χερί Eur. Herc. F. 1003; sp. D., wie Anacr. 27, 9; ἔγχος Antiphil. 9 (VI, 97); λόφους Ar. Ach. 965; auch χϑόνα αὐταῖς ῥίζαις, Aesch. Prom. 1049; in späterer Prosa, κραδαινόμενος τὸ σῶμα, am Leibe zitternd, Plut. Cic. 35; auch übertr, διαστῆσαι καὶ κραδᾶναι Πελοπόννησον Alc. 15; Anton. 37; pass. zittern, in Furcht sein, D. Hal. 10, 9.